Gewoon Michiel
Een van mijn oudste herinneringen aan mezelf is het moment waarop ik op 3 jarige leeftijd moe aan het been van mijn vader ga hangen.
Alle ouders onder ons kennen waarschijnlijk die momenten wel:
U staat nog even te kletsen met een goede buur of vriend en uw kind wil naar huis en gaat uit verveling of van vermoeidheid aan uw been hangen.
Maar goed. Zo ook ik dus op 3 jarige leeftijd.
En op het moment dat ik omhoog kijk om contact te krijgen met mijn vader, kijk ik in de ogen van een voor mij wildvreemde man.
In mijn vermoeidheid en zoektocht naar aandacht van papa was ik aan het verkeerde been gaan hangen. Ik schrik en tegelijkertijd hoor ik boven mij twee mannen hartelijk lachen.
30 jaar later is deze gebeurtenis de start van mijn scriptie die ik schreef in het kader van mijn afstuderen tot NLP trainer.
In mijn opleiding tot NLP trainer, in alle cursussen die ik gevolgd heb en in alle boeken die ik in de tussentijd gelezen heb, heb ik onderzoek gedaan naar de psyche van de mens en vooral naar die van mezelf.
Hoe komt het dat ik in een schijnbaar zelfde situatie op het ene moment schrik en op een ander moment rustig kan blijven?
Hoe komt het dat het zweet me uitbreekt als ik voor mezelf wil opkomen?
Hoe komt het dat ik een simpele vraag 100x in mezelf herhaal voordat ik hem durf te stellen?
Zou dat ene moment dat ik het verkeerde been koos, die vreemde ogen zag en mensen hoorde lachen daarin bepalend kunnen zijn?
En als dat moment een bepalende indruk heeft achter gelaten...welke dan nog meer?
Een heel boek is het (nog) niet geworden. Toch deel ik via deze website graag mijn ontdekkingen met u. Ik hoop met mijn blogs iets in u te inspireren en in beweging te zetten. En als er door het delen van mijn verhalen en gedachten een glimlach op uw gezicht verschijnt, dan is mijn missie geslaagd:
Elke dag een glimlach!