Gewoon Michiel
Dit heb ik mezelf lang voorgehouden. Dan was ik liever iemand die nou eenmaal niet zo handig in de omgang met andere mensen is, dan een slachtoffer van seksueel grensoverschrijdend gedrag.
Alleen ben ik opgeleid tot NLP trainer. En een van de eerste dingen die ik leerde bij NLP is dat wij onbewust geen ontkenning kennen. Als ik u vraag om NIET aan een roze olifant te denken, dan is het al gebeurd. De olifant moet er eerst zijn voordat je hem weg kan denken. En zo kan ik ook het misbruik niet wissen uit mijn leven en het proberen weg te denken.
Het moment dat hij mij voor de eerste keer op schoot nam, is bepalend geweest voor de loop van mijn leven. Ik weet niet eens precies hoe vaak ik op schoot gezeten heb. Ik realiseer mij nu dat zelfs al was het maar één keer geweest dat er fundamenteel iets in mij veranderd is.
Naar aanleiding van mijn vorige blogs nam Klaas uit de scoutinggroep van toen contact met me op.
Klaas is niet zijn echte naam, want hij is er (net als ik heel lang) niet aan toe om zijn verhaal openbaar te maken.
We raakten aan de praat over hoe we de tijd toen beleefd hebben, wat ons overkomen is en hoe dat nu nog speelt in ons leven. De gelijkenissen spreken boekdelen. We hebben ondertussen allebei kinderen. En we hebben er bijvoorbeeld allebei last van gehad dat er een mannelijke medewerker op het kinderdagverblijf van onze kinderen werkte. Dat ligt niet aan die mannelijke medewerker. Het is onze aanname op voorhand dat er kwade bedoelingen zouden kunnen zijn. ‘Hij zal toch niet net zo zijn als…’
Ook ontdekten we weerstand of interne spanning op de sportclubs van onze zoons. Toen de staf van het team van mijn zoon voorstelde dat de jongens voor het groepsgevoel samen moesten gaan douchen was ik in alle staten. Nog niet misschien dat mijn zoon met andere jongens zou gaan douchen. Ik heb hem na alle trainingen en wedstrijden dan ook direct mee naar huis genomen.
Klaas is een tijd trainer geweest van het team van zijn zoon. Om alle eventuele schijn voor te zijn zorgde hij er te allen tijde voor dat hij nooit alleen met het team in de kleedkamer was.
En al pratend vonden we veel overeenkomsten in ons gedrag, in ons gevoel, in onze aannames en in ons diepliggend wantrouwen in mensen in het algemeen. Ik ontdekte dat het dus niet alleen mijn gedachten en aannames zijn en dat het misbruik dus ook bij andere jongens gelijksoortige reacties en gevoelens teweeg brengt. Ook nu nog.
Gedurende mijn opleiding NLP leerde ik hoe wij als mensen geprogrammeerd (P) worden op basis van opvoeding, opleiding en eerdere ervaringen. In de Rots en Water trainingen die ik volgde ben ik me bewust geworden van fysieke spanning die zich nu nog steeds in mijn lijf opbouwt in bepaalde situaties. Ik las ontzettend veel boeken over trauma en hoe ons zenuw- en hormoonstelsel dat verwerkt. En het trauma ook steeds opnieuw kan activeren.
Alleen ging geen enkel boek écht over mij. In veel boeken vond ik wel herkenning in de fysieke uitwerking van een trauma, maar ik las nooit een boek waarbij ik dacht: ‘dit gaat over mij’.
Op basis van een reactie op mijn vorige post kwam ik op het spoor van Peter John Schouten en zijn boek Traumaseksualiteit. Ik heb het boek besteld en vervolgens heb ik het een tijd laten liggen. Ik vond het voor het eerst spannend om aan een boek te beginnen. De angst mezelf in het boek te herkennen was groter dan mijn nieuwsgierigheid.
En POEF…de eerste paar bladzijden: tranen over mijn wangen. Dit boek gaat over mij. Eindelijk heeft iemand opgeschreven wat er al jaren in mij omgaat, wat ik lastig vond om een plaats te geven en wat ik nooit met iemand heb kunnen delen.
Over dat eerste moment van het misbruik schrijft hij onder andere: ‘je bent vanaf nu geen kind meer en je hebt behoefte aan iemand die je helpt en bijstaat.’ 2 rake opmerkingen die voor mij zo ontzettend waar zijn (geweest).
Een van mijn wensen die ik tijdens mijn opleidingstraject opgeschreven heb is: ‘ik zou wel weer naar de wereld willen kunnen kijken als toen ik kind was.’ Ik heb dat ontzettend gemist vanaf mijn 11e.
En nee…toen was er niemand. In mijn vorige blog vertelde ik dat een aantal jongens opgevangen is en hun verhaal aan de politie gedaan hebben. Niemand die mij iets gevraagd heeft. In mijn beleving tenminste. Ik kan me namelijk niet herinneren of mijn vader en moeder toen iets gevraagd hebben.
Ik heb het boek nog niet uit. Maar ik wil nu al iedereen die in aanraking komt met misbruik, zowel als slachtoffer als begeleider of hulpverlener dit boek aanraden. In dat eerste moment gebeurt er namelijk heel veel. Zo veel dat het misbruik de loop van mijn leven bepaalt.
En dan hoop ik dat er ooit een moment komt dat een voorzitter van de rechtbank in een misbruikzaak nooit meer zal zeggen: ‘Het is onbekend hoeveel herinneringen zij (de kinderen) zullen hebben aan de feiten en of ze daarvan schade zullen ondervinden.’