Gewoon Michiel
Het zien van pijn bij een ander activeert een pijnervaring in onszelf. En van nature zijn wij pijn vermijdend. Dus om de pijn voor onszelf draaglijk te houden gaan we proberen om de pijn van de ander zo snel mogelijk weg te nemen:
'Doet het pijn?', 'Het valt wel mee, daar hoef je toch niet om te huilen'. 'Doe maar snel je tranen weg.'
We bagatelliseren voor onszelf de pijn van de ander: 'tja...iedereen heeft dat wel eens meegemaakt.'
Of doen aan victimblaming: 'tja...dan had je ook niet....'
Alles om de pijn van de ander niet ook zelf te hoeven voelen.
Er zijn allerlei technieken en methoden ontwikkeld die er op gericht zijn om om jouw pijn heen te werken. Door jezelf in het zweet te werken in de sportschool, zo veel mogelijk positieve doelen te stellen, eindeloos te mediteren of allerlei positieve visualisaties te maken, krijg je van alles aangereikt om de pijn weg te kunnen stoppen en te onderdrukken.
Een aantal bekende goeroes creëert in grote zalen een opzwepende sfeer, claimen dat je volledige controle hebt over je eigen gedachten en zorgen ervoor dat je aan het eind van de dag in een aanstekelijke halleluja-stemming huiswaarts keer.
....om een tijdje later te ontdekken dat het nog steeds pijn doet.
De pijn van seksueel misbruik zit diep geworteld in ons lijf, in ons gevoel en in onze gedachten. Na verschillende opleidingen en cursussen in persoonlijke ontwikkeling voelde ik nog steeds die pijn.
Het meest tekenend was de verbaasde opmerking van een van mijn opleiders toen ik openlijk ging praten over het seksueel misbruik in mijn verleden: 'Hoe kan het dat jij hier al zo lang bij ons rondloopt en we dit helemaal niet wisten?'
Ik liet wel mijn emoties zien. En iedere keer kreeg ik een techniek aangeleerd om de pijn te verzachten. Alleen mijn échte pijn bleef. Die werd niet gezien. Die zag ik zelf niet eens.
Het zal je niet verbazen, maar ik heb altijd een hekel gehad aan de term ervaringsdeskundig. Ik heb echter ondervonden dat een ervaringsdeskundige weet en ziet hoe ik mijn échte pijn vakkundig verborgen hield. En bij mijn eerste tranen niet zei: 'Het valt wel mee, kusje er op!'
Hij zei: 'Ja, dat doet pijn, ik zie het, ik weet het en ik voel het.' En hij bleef bij me in mijn pijn. Ik zag soms aan hem dat mijn pijn ook hem raakte. En dat was OK. Dan hadden we samen een moment van pijn. En dit zorgde er direct voor dat mijn pijn lichter werd. Gezien, gehoord, gevoeld en begrepen. Hij kon mijn pijn een tijdje voor me dragen, zodat ik wat ademruimte kreeg.
Geen quickfix, geen 'ga eens lekker sporten', geen visualisatie om de pijn achter te verschuilen of te vervormen naar een innerlijke kracht.
Gewoon pure pijn...en de ruimte om die pijn van binnenuit te kunnen helen.
Op de eerste bijeenkomst van de mannengroep die Roeland en ik begeleiden zag en voelde ik pijn.
Ik weet hoe mijn eigen pijn er uit ziet en die heb ik kunnen helen.
Die ervaring neem ik nu als ervarings- en getuigedeskundige mee om bij anderen te kunnen blijven in hun pijn, zodat ook zij de ruimte voelen om van binnenuit te helen.
Hoe ga jij om met de pijn van de ander? Kusje er op en door? Of kun je onderzoeken welke pijn bij jou geraakt wordt, bij het zien van de pijn van een ander?