Gewoon Michiel
Laatst zei iemand tegen mij: ‘Michiel, niet iedereen heeft zo’n brein als jij.’
Ik voel me dan altijd weer die rare. Blijkbaar verwerken mijn hersenen de wereld anders dan anderen.
Ik moet dan terugdenken aan de basisschool waar de hele klas een keer boos op mij werd omdat ik alle kinderen uit mijn klas had herkend bij het spelletje ‘tik tik wie ben ik’. Iedereen zette zijn meest rare stem op en Meneer Willem was zelfs nog tussen mij en mijn klasgenootjes gaan staan omdat ze dachten dat ik vals speelde en iedereen herkende aan zijn of haar schoenen.
Of nog niet zo lang geleden. Ik was kaartjes aan het controleren bij de Sint Jan. En in de rij stond Hans. Ik had Hans denk ik voor het laatst gezien in het buurthuis bij ons thuis aan het eind van de straat. Ik denk dat ik toen 12 jaar was. Nu ben ik 45 en ik zei: ‘Dag Hans.’ Verbaasd keek hij me aan en hij zei: ‘Dat klopt, maar ik heb geen idee wie jij bent.’
Wanneer je mijn eerdere blogs gelezen hebt, dan weet je dat ik afgelopen jaar de gevolgen van het seksueel misbruik door mijn hopman aan het onderzoeken ben. Ik ontdekte dat ik een groot wantrouwen heb in mensen en dat ik er altijd voor zorg dat ik onthoud wat iemand gezegd of gedaan heeft om daar later in geval van nood iemand op terug te kunnen pakken. Ik ontdekte onlangs dat ik dat ‘gevecht’ zelfs nodig heb op een of andere manier.
Dat is mijn strategie om met het misbruik om te gaan. Nu ik echter mezelf aan het ontrafelen ben, bemerk ik ook dat er dingen bij me boven komen waarvan ik weet dat ik daar ook al vóór het misbruik last van had.
Carnaval bijvoorbeeld. Veel mensen bij elkaar en harde muziek. Ik trek dat niet. Ik raak dan het overzicht kwijt. Ik weet me geen raad en weet me geen houding te geven. Wat is er leuk aan mezelf verkleden en de voor mij meest verschrikkelijke liedjes meezingen? Gisteren vroeg ik aan mijn ouders: ‘Klopt het dat we vroeger speciaal voor mij op vakantie gingen met carnaval?’ Na een korte twijfel was het antwoord duidelijk: ‘Eigenlijk wel.’
Mijn ouders, broer en zus, mijn vriendin, mijn kinderen, mijn neefjes en nichtjes, ze vinden carnaval allemaal leuk. Waarom ik dan niet?
Samen met Karin geef ik momenteel een NLP training aan zorgverleners die werken met autistische kinderen. Om me te verdiepen in het onderwerp, las ik het boek ‘Het autistische brein’ van Temple Grandin. In dit boek beschrijft zij hoe zij zichzelf onderwerp gemaakt heeft van hersenonderzoek bij autistische mensen. Ik doe haar boek tekort maar een korte conclusie: een autistisch brein is anders gebouwd dan een normaal brein. En omdat het brein op zoveel verschillende manieren anders kan zijn dan ‘normaal’ komt autisme ook in allerlei verschillende vormen tot uiting.
Gedurende het lezen van het boek herkende ik best veel van wat ze schrijft. En uiteindelijk deed ik de proef op de som. Psycholoog Simon Baron-Cohen en zijn collega’s ontwikkelden de Autisme-Spectrum Quotient-test, kortweg de AQ-test. Deze is bedoeld om de mate van autistische eigenschappen bij volwassenen te testen.
De eerste keer dat ik de test deed scoorde ik 32 punten. Vanmorgen deed ik hem nogmaals en scoorde ik 35 punten. De interpretatie van de AQ score:
32-50 punten is heel hoog. De meeste mensen met Asperger of hoog functionerend autisme scoren rond de 35. Een gemiddelde man scoort rond de 17.
Maar het leuke of aparte aan deze test is dat ik me tijdens het beantwoorden van de vragen steeds bedenk dat veel kenmerken ook overeenkomen met introversie. Ik las eerder het boek ‘Stil’ van Susan Cain over de kenmerken van introverte mensen. Ik herken me een-op-een in dat boek maar ik herken daar ook heel veel stellingen uit de AQ test in.
In deze test gaan veel vragen over het contact met andere mensen. Ik kan heel goed contact maken met mensen. Ik ken mensen waar ik zeer diepgaande gesprekken en een diepgaand contact mee heb. Het wordt voor mij alleen lastig als de groep mensen (voor mij te) groot wordt.
Een van de stellingen in de test is: ‘In een groep mensen kan ik gemakkelijk verschillende gesprekken tegelijk volgen.’
Ja…volledig mee eens. Alleen ben ik dan zo gefocust op de gesprekken om me heen, dat ik geen aandacht meer heb voor mijn eigen gesprek. Ik vind het juist heel fijn om te luisteren naar alle gesprekken om me heen. Alleen uiterlijk zie ik er dan waarschijnlijk uit als iemand die in zijn eentje in een glas spa rood staat te staren.
Echter met Carnaval gaat dat mis. Er zijn dan zoveel gesprekken om mij heen om te volgen dat ik afhaak. Ik krijg dat niet verwerkt en ik kan het ook niet stop zetten. Ik vind het verhaal rondom het Oeteldonks carnaval heel erg leuk. Het is alleen lastig om daar in mijn eentje van de genieten aangezien een groot deel van de Bosschenaren er ook bij is.
En ja…ik vind het lastig om contact te maken met mensen die ik niet ken. Maar dat gaat me op zich goed af. Als ik echter in een groep kom met heel veel mensen die ik (nog) niet ken, dan haak ik af.
Ik weet nog van vroeger dat als ik bij een vriendje of vriendinnetje ging spelen dat ik het heel lastig vond als er dan plotseling nóg iemand kwam spelen die ik niet kende.
En ja…ik heb ook iets met cijfers. Ik kan op zich best goed cijferreeksen onthouden. En ja…als ik ’s morgens mijn banaan in stukjes snij voor in mijn muesli dan tel ik in mijn hoofd het aantal schijfjes.
Over die muesli gesproken: ja…ik heb het liefst iedere ochtend hetzelfde ontbijt.
Heb ik dan autistische kenmerken? Volgens de AQ test zeker. Ben ik dan autist? Nee...ik denk het niet.
Hoe komt het dan dat ik vroeger wel met carnaval kon werken in de kroeg? En ik ben ook vaak zat naar concerten geweest met heel veel mensen en harde muziek.
Maar ik word gek van het geluid van tiktokfilmpjes die mijn dochter naast me zit te kijken, terwijl ik dit aan het schrijven ben. En wat doe ik dan: ik zet mijn koptelefoon met muziek op.
Ik gok dat het ‘m zit in de controle over het geluid. En ook in de logica of het ritme in de muziek. Ik ga heel goed op de dubbele bassdrum van bijvoorbeeld Slayer, Metallica of Megadeth. Maar ook hardstyle met een bepaald aantal beats per minute vind ik fijn om naar te luisteren. Twee compleet verschillende muziekgenres met de overeenkomst dat ik me vooral focus op de drums. Muziek met een laag tempo of veel tempowisselingen snap ik gewoon niet. Behalve als ik de muziek zelf maak: ik heb heel lang piano gespeeld.
Daarnaast had ik tijdens het werken maar één doel: glazen ophalen. Ik maakte er een sport van om zoveel mogelijk glazen te kunnen tillen. Ik was continu bezig mijn glazenophaal-skills te optimaliseren. Dus focus op een vaardigheid en controle over het geluid.
Terug naar carnaval: het ene muziekske is nog niet voorbij en het volgende hoor ik al weer aankomen en ondertussen vinden er rond om mij misschien wel 4 of 5 verschillende gesprekken plaats die ik wil volgen en dan zijn er nog mensen die ook nog gezellig met mij willen kletsen….kortsluiting in mijn hoofd.
Dan ben ik nu toch liever alleen thuis. Gefocust op een klusje met wat voor veel mensen de grootst mogelijke herrie is op mijn koptelefoon. Misschien probeer ik het volgend jaar met speciale oordoppen en met een zonnebril op. Een tip uit het boek: varieer met de manier waarop prikkels binnenkomen en check wat goed werkt voor mij.
Want diep in mijn hart zou ik carnaval heel graag net zo leuk vinden als de rest.