Gewoon Michiel
Op mijn vorige opleidingsdag werd ik in een oefening geconfronteerd met mijn dader. Ik zei hardop tegen de dader: ‘ga weg, ik wil dit niet.’ Dit maakte niet echt indruk. Mijn trainer deed de suggestie dat het misschien hielp om er bij te gaan staan.
Uitgaande van de cirkel van invloed zou ik nu proactief mijn gedrag kunnen/moeten kiezen, opstaan en nogmaals tegen mijn dader zeggen: ‘Ga weg, ik wil dit niet.’
En hoe graag ik ook wilde opstaan en schreeuwen tegen mijn dader, bleef ik vastgeplakt aan mijn stoel zitten. En opeens hoorde ik in mijn gedachten mijn moeder zeggen: ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.’
Ik weet dat er geen enkele kwade bedoeling zit in de opmerking van mijn moeder. En al helemaal niet in relatie tot het misbruik door mijn hopman. Dit misbruik hielden we namelijk met z’n allen verborgen voor onze ouders. Alleen onbewust heb ik de verkeerde dingen aan elkaar geknoopt en die belemmeren mij nu dus nog altijd om in een oefening op te staan en tegen mijn dader te schreeuwen: ‘Ga weg, ik wil dit niet.’
De lieve vrede bewaren is belangrijker dan stennis schoppen. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. De voor mij onderliggende boodschap: ben vooral niet anders dan anderen.
Na de zomer dat het misbruik bij een andere jongen uit onze groep aan het licht gekomen is, ging ik naar de middelbare school. Zonder enige vorm van opvang of begeleiding kwam ik in een compleet nieuwe omgeving terecht waarin ik me staande moest houden.
Studeren zou ik. Ik zou beter en slimmer zijn dan de rest. Het studeren ging me niet heel makkelijk af. Met hangen en wurgen haalde ik mijn gymnasium diploma. Daarna naar het HBO. Vier jaar later mijn eerste diploma. En door naar de volgende opleiding. Nog een diploma. Werken, manager worden, bedrijfskunde studeren en nóg een diploma. In de avonduren leren programmeren via de LOI.
Gaat er iets niet goed. Nog een cursus. Ik moest en zou slimmer en beter worden dan de rest. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. No way. Ik wil niet normaal, ik wil beter en slimmer. En nog meer studeren.
In een managementtraining maakte ik kennis met de cirkel van invloed van Covey: ik heb geen invloed op de omgeving, alleen op mezelf. Dus als ik dat eerste miljoen wilde halen op mijn 30e, dan moest ik nog harder werken en studeren.
Slimmer en beter dan de rest. Zorgen dat de rest me niks kan maken. Hierover schreef ik eerder in mijn blog. In de opleiding Traumaseksuologie ontdekte ik dat ik een bijna ziekelijke neiging heb om alles en iedereen te observeren en te onthouden wat er gezegd en gedaan is, zodat indien nodig ik iemand daarmee onderuit kan halen. Sterker nog: op social media ging ik op zoek naar posts die ik op basis van mijn kennis kon ontkrachten.
Uitgaande van het model van Covey allemaal bewust vanuit mijn eigen cirkel van invloed. Ik heb geen invloed op mijn omgeving maar wel invloed op hoe ik met die omgeving om ga en op die omgeving reageer. Ik heb geen invloed op het (in mijn ogen) vijandelijke gedrag van anderen, DUS moet ik mezelf daar tegen wapenen.
En daar zit in mijn beleving een gat in de cirkel van Covey. En niet alleen in het model van Covey. Ook in heel veel modellen en trainingen die gebaseerd zijn op proactief je eigen gedrag beïnvloeden en verantwoordelijkheid nemen.
Er zat in mijn cirkel van invloed een grote blinde vlek. Namelijk dat mijn gedrag (veel studeren, lezen, opleidingen volgen, slimmer en beter zijn dan de rest) onbewust gestuurd werd vanuit een identiteit die ik onbewust aangenomen heb: het slachtoffer.
Ik identificeerde mij bewust met een manager, een directeur, iemand die wel wist hoe hij een bedrijf moest opbouwen. En dat is me ook gelukt. Ik heb een succesvol bedrijf gehad. Ik werkte me een slag in de rondte. En niemand hoefde mij te vertellen wat ik goed of fout deed. Nog niet misschien dat ik iets van een ander zou aannemen.
Dat leerde ik pas tijdens mijn (alweer) volgende opleiding. De NLP practitioner. En zelfs daar trok ik de aangeboden leerstof in twijfel. Op een van de eerste dagen in mijn NLP opleiding kwam ik in aanraking met de NLP vooronderstellingen. Waarvan er een luidt: ‘Elk gedrag heeft een positieve intentie.’
Nou…nog niet misschien! Dat zoek ik zelf wel uit. Ik ging in discussie met mijn trainer.
Alles wat mijn trainer aanboodt trok ik in twijfel. Ik zou wel laten zien dat ik slimmer en beter was. Na elk lesblok las ik een of twee boeken vóór het volgende lesblok. En steeds had ik inhoudelijk wel iets op- of aan te merken over de inhoud van het vorige blok.
Altijd slimmer en beter.
Wat ik mis in het model van Covey (en ook in heel veel andere methoden of modellen) is dat de omgeving onbewust heel veel invloed heeft gehad op mij. (Kom maar op schoot, dan zal ik je troosten. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg). En ook in heel veel onderzoeken wordt gewezen op de invloed van onze opvoeding en cultuur waarin we opgroeien op ons gedrag.
Zonder het door te hebben, heb ik onbewust de identiteit aangenomen van slachtoffer. Welke ik onbewust verhuld heb in de identiteit van manager of directeur. Wat eigenlijk ook weer een verhulde dader is geworden: altijd beter en slimmer dan de rest, zodat ik de ander tot slachtoffer kan maken wanneer dat nodig is.
Ik ben dus van menig dat er een blinde vlek zit in de cirkel van invloed. Of misschien wel gewoon een gat. En zonder het door te hebben val je in dat gat of sta je in je blinde vlek en ga je van daar uit proberen je invloed uit te oefenen op jezelf en op je omgeving.
Ik stond met twee voeten in mijn blinde vlek in mijn eigen cirkel van invloed.
Ja…ik ben het 100% met Covey eens dat je alleen invloed hebt op je eigen gedrag en niet op je omgeving.
Maar voordat je verzandt in het beïnvloeden van je eigen gedrag, wil ik je aanraden om ook te onderzoeken of je jezelf niet vanuit een blinde vlek aan het beïnvloeden bent.