Gewoon Michiel
De afgelopen weken waren erg intens voor mij. In een periode van een paar dagen kreeg ik in een sneltreinvaart de blauwdruk van mijn misbruik gepresenteerd. In mijn eeuwige streven om het voor iedereen goed te willen doen heb ik mij laten oplichten door internetfraudeurs. Waar normaal gesproken mijn alarmbellen zouden gaan rinkelen, ging ik mee in de mooie praatjes van de ander. Alsof er een soort tijdelijke blind- of doofheid bij me was ontstaan.
'Ze hebben me weer te pakken. Ik kan ook niemand vertrouwen. De hele wereld is slecht'. Dat waren de eerste gedachten die bij me opkwamen toen ik doorhad dat ik erin geluisd was. Dit zijn gedachten die ik al heel lang ken. Als je mijn eerdere blogs gelezen hebt, dan heb je ergens gelezen dat dit ook de gedachten waren die zich bleven herhalen tijdens mijn 10 daagse stilte retraite.
In mijn sessies met Roeland (www.mannenindepraktijk.nl) en tijdens mijn opleiding traumaseksuologie (www.excetra.nl) wordt mijn interne structuur die het misbruik in stand houdt steeds duidelijker. Ik was vorige week tijdens de opleiding onderwerp van mijn eigen psychodrama. In dit psychodrama werden mijn verschillende delen geconfronteerd met mijn dader.
Een van die delen is mijn interne getuige. Deze interne getuige weet precies was er aan de hand is, maar kijkt weg van het misbruik en verdoofd de pijn door zich op andere zaken te richten. In extreme gevallen laat deze interne getuige iemand zich verliezen in een verwoestende verslaving. Alles om de innerlijke pijn niet te hoeven voelen. In mijn geval verlies ik mij in het oplossen van problemen van de ander.
Mijn interne getuige is dus vooral gericht op het welzijn van anderen. Door al mijn tijd en energie te steken in het welzijn van de ander, kan ik wegblijven bij mezelf en bij mijn eigen pijn.
In het psychodrama zat ik op de stoel van mijn interne getuigen en mijn focus was gericht op de buitenwereld. Ik keek dus letterlijk weg van mijn interne strijd en mijn eigen pijn. En ik snapte er niks van.
‘Er zijn mensen die veel ergere dingen mee hebben gemaakt dan ik.’ Dit is een van mijn mantra’s die ik mezelf voorhoud om mijn pijn te ontkennen of te bagatelliseren. Door mezelf steeds met de buitenwereld te vergelijken begrijp ik niet waarom het misbruik zo’n pijn doet. ‘Het stelde toch eigenlijk niks voor.’
Mijn opleider, Peter John, vroeg me om mijn stoel om te draaien en naar binnen te keren. In plaats van weg te kijken moest ik mijn interne chaos onder ogen komen. Steeds word ik weer geconfronteerd met mijn eigen pijn. Het psychodrama helpt mij om steeds een stap verder te gaan en steeds op een dieper level mijn pijn aan te kijken.
De uitdaging die ik eerder nog niet aandurfde diende zich ook in dit psychodrama aan: de stoel van de dader, waar ik op schoot gezeten had.
‘Durf je op schoot te gaan zitten?’, vroeg Peter John. Op dat moment blokkeert alles in mij. De spanning schiet in mijn rug en nek en mijn hartslag schiet omhoog. De herinneringen aan bij mijn hopman op schoot zitten gaan gepaard met een combinatie van angst en walging. ‘Heel even maar’ spoort Peter John mij aan.
Vanuit zijn ervaring weet Peter John dat dit de grootste uitdaging is en tevens de grootste weerstand is die ik moet doorbreken. Dus hij laat me er deze keer niet mee weg komen. Alles in mij weigert om op schoot te gaan zitten en tegelijkertijd weet ik diep in mezelf dat ik dit te doen heb.
Ik raap al mijn moed bij elkaar. Haal nog een keer diep adem. Ik aarzel nog een aantal keer en besluit dan om op schoot te gaan zitten. Ik ga op de stoel zitten die symbool staat voor mijn dader. In eerste instantie voel ik verkramping en houd ik mijn adem in. Het voelt niet fijn op die plek. En vervolgens vraagt Peter John aan mij: ‘en wat is daar nog meer?’
En in de pijn van het misbruik ervaar ik dat er ook aandacht en geborgenheid is.
Daar waar jarenlang mijn interne getuige zijn focus op de buitenwereld gericht heeft om weg te blijven van de pijn van het misbruik, voel ik nu dat het op schoot zitten tegemoet kwam aan mijn behoefte aan aandacht en geborgenheid. Terwijl ik in het psychodrama nog op schoot zit van mijn dader merk ik dat mijn ademhaling dieper zakt dan dat ik ooit ervaren heb.
Het lukt me voor het eerst om het gevoel van aandacht en geborgenheid los te zien van het misbruik dat op hetzelfde moment plaatsvond. De aandacht en geborgenheid kan ik meenemen in de diepe ademhaling.
Het lukt me om op te staan en om op mijn eigen plek te gaan zitten.
Wat ik eerder nog niet aandurfde lukte me nu wel. Ik voel de vrijheid om op te staan en weg te lopen. De aandacht en geborgenheid neem ik mee. Het misbruik en mijn dader laat ik achter.
Ik beschik nu over een fysieke check. Als mijn aandacht weggaat bij mezelf dan verplaatst mijn ademhaling naar boven mijn middenrif of ik houd mijn adem zelfs in. Zodra ik dus spanning voel rond mijn middenrif is dat voor mij een signaal dat ik mijn focus weer eerst op mezelf terug te brengen heb.
De aandacht en geborgenheid die ik nodig heb waren verhuld door de pijn, angst en walging van het misbruik. Toegeven aan de behoefte aan aandacht en geborgenheid stond voor mij synoniem aan toegeven aan het misbruik. Door in het psychodrama mijn pijn zichtbaar te maken en te onderzoeken kan ik deze nu splitsen van de onderliggende behoefte.
Ik weet nu eigenlijk pas hoe ik echt aandacht aan mezelf kan geven en daarmee een geborgenheid in mezelf kan ervaren. Iedere keer weer realiseer ik me hoe groot de schade en de impact is van seksueel misbruik.
‘Anderen hebben iets meegemaakt dat veel erger is dan wat mij overkomen is.’ was een van mijn manieren om van mezelf weg te kijken. En om mijn eigen interne chaos te negeren. En juist die chaos maakt het mogelijk dat een handige babbelaar op internet mij weet op te lichten.
In elke pijn zit een kracht. De kunst is om deze zichtbaar te maken zodat de pijn en de kracht van elkaar gescheiden kunnen worden. Als ik mijn pijn blijf wegstoppen, zal ik nooit mijn kracht vinden.