Gewoon Michiel
‘Maak maar even contact met je lijf en voel maar wat je lijf je wil zeggen.’
Ja…duhuh…en los jij dan voor mij even de driekwarts wortel van 1.204.376 op?
Over het algemeen gaan wij bij mensen uit van vijf zintuigen: zien, horen, proeven, ruiken en voelen. Daarnaast beschikken wij over het vermogen om intern met onszelf te praten middels gedachten.
Middels deze zintuigen en gedachten geven wij vorm aan onze wereld.
Iedereen doet dat op zijn of haar eigen manier en heeft daar een eigen voorkeur in. Kunstenaars praten met beeld, musici met geluid en een kok met geuren en smaken.
Sinds ik mij ben gaan verdiepen in onder andere NLP ben ik vanuit een ‘harde’ technische wereld steeds meer terecht gekomen in de ‘zachte’ wereld van leren, begeleiden en coachen.
En hoe langer ik me in deze wereld begeef, hoe meer ik de indruk krijg dat voelen ‘the holy grail’ van coachen is. Voelen, voelen, voelen…je lijf liegt nooit. Je lijf weet het antwoord. Je lijf is altijd het eerst.
I KNOW!
Maar zoals zojuist beschreven beschikken we over vijf zintuigen én onze gedachten. En ieder van ons heeft een voorkeur in het vormgeven van zijn of haar wereld. Elk zintuig is even waardevol.
Alleen krijg ik soms een beetje een George Orwell gedachte: ‘All senses are equal, but feeling is more equal than the others’.
Ik voelde me vaak gedwongen om iets te voelen. Ik ben zelfs gaan geloven dat ik kapot was omdat ik geen goed contact had met mijn gevoel.
Natuurlijk voel ik ook wel aan mijn water dat ons lijf de wijsheid in pacht heeft. Ons lijf reageert zonder dat we dat willen en zonder dat we ons er überhaupt bewust van zijn. Ons lijf doet gewoon. Maar dat betekent niet dat het niet ontzettend ingewikkeld en doodeng kan zijn om hier naar te luisteren of misschien hebben we onszelf wel aangeleerd om helemaal niet meer te luisteren.
Ik weet het moment nog waarop ik met mezelf afsprak dat ik niet meer mocht huilen. Ik wilde mezelf niet meer in de gelegenheid brengen dat híj mij kon troosten. Niet meer huilen betekende voor mij dat ik mij moest afsluiten voor mijn gevoelens. Bij hem op schoot had ik al geleerd om uit mijn lijf te vertrekken, zodat ik niet hoefde te voelen wat er gebeurde als zijn hand weer in mijn onderbroek zat.
Dus als mij in een volle zaal met medecursisten gevraagd werd om contact te maken met mijn gevoel dan werd het onmogelijke van mij gevraagd. Dat voelde voor mij als weer mijn eigen grens over gaan.
Om steeds te doen wat ik bij hem ook deed: toelaten en nog verder in mijn hoofd wegkruipen.
Ik heb geleerd om te bedenken wat mijn gevoel is op basis van de context en wat ik dacht dat een passend gevoel zou zijn. Alles om van de vraag af te zijn. Ik heb dus vaak gelogen over mijn gevoel.
Op dit moment speel ik op mijn telefoon het spel ‘connect the dots’. Je weet wel: zo’n grid met vakjes waarin per kleur twee stippen staan die je met elkaar moet verbinden zonder dat de verbindende lijnen elkaar kruisen of dat er vakjes open blijven. Ik ben op dit moment bij level 2543 en ik wacht nog steeds op het moment dat het moeilijk wordt.
Ik kan het niet uitleggen, maar ik zie de oplossing steeds voor me verschijnen. Zonder dat daar enige logica of denkwerk bij komt kijken. Ik zie de patronen.
Op de afsluitende dag van module 1 van de opleiding die ik op dit moment volg, deden we een psychodrama waarin ik de hoofdrol had. Op het toneel had ik stoelen neergezet voor deelnemers aan mijn leven. Dit waren daadwerkelijke personen en ook delen van mijzelf. Na een uur schuiven en verplaatsen van stoelen ging ik midden op het toneel op mijn eigen stoel zitten. Zo klopte het.
Mijn medecursisten vroegen me: ‘Wat voel je op die stoel.’
En mijn antwoord was: ‘Zo klopt het, dat zie je toch.’
Voelen is voor mij niet heilig. Natuurlijk wil ik uiteindelijk ergens voelen dat ik OK ben. Maar het doel kan niet ook het middel zijn om er te komen. Als voelen voor mij het doel is, dan heb ik een ander middel nodig om daar te komen. En voor mij is dat zien.
Ik moet het zien om het te (kunnen) voelen.
(de foto bij deze blog is niet het moment dat ik hierboven beschrijf, maar komt van een andere sessie waarbij ik mijn interne structuur extern maak, zodat ik er naar kan kijken)