Een onbekende leegte

Sinds het begin van het nieuwe jaar zijn er regelmatig momenten dat ik op de bank voor me uit zit te staren en mijn gedachten de vrije loop laat. Soms zijn er veel gedachten en soms is mijn hoofd leeg. Ik kan dan genieten van de nieuwe bladeren aan onze tabaksplant die zich ontvouwen en laat ik me verwonderen door de wortels die groeien aan de uitlopers van het siergras op onze vensterbank.

Ook vanmorgen tijdens mijn wandeling terug van de school van mijn dochter werd ik me gewaar van een voor mij onbekende leegte. Er waren geen gedachten, ik had geen haast en terwijl er auto’s langs me heen raasden was er niks waar ik me druk over maakte.

Het gevoel van leegte ken ik wel. Ik heb me heel vaak alleen en leeg gevoeld. En als ik me dan alleen voelde dan voelde ik me bekeken. Alsof iedereen kon zien dat er iets met mij aan de hand was. En dat was natuurlijk ook zo, vond ik. Ik was het slachtoffer. En iedereen doet er alles aan om die slachtoffer rol te bevestigen.

Dus die leegte ben ik gaan vermijden. Ik moest laten zien dat ik geen mislukking was. Ik volgde de ene studie na de andere. Ik wilde me snel opwerken in het bedrijf waar ik werkte en laten zien dat ik directeur-waardig ben. Toen dat niet lukte omdat het bedrijf stopte te bestaan, startte ik mijn eigen bedrijf om aan mijn voormalig directeuren te laten zien dat ik wel degelijk in staat was om een bedrijf op te bouwen en succesvol te zijn. Een patroon dat zich meerdere malen in mijn leven herhaald heeft.

En als er dan een moment van leegte was, dan voelde ik me ongelukkig en dan had ik voldoende munitie om die leegte op te vullen door iedereen in mijn omgeving die mij iets geflikt had in gedachten van van alles en nog wat te beschuldigen. Of was ik bezig nieuwe plannen te maken om maar vooral te laten zien dat ik niet mislukt was.

Ik weigerde de term burn-out. Ik was niet moe. Ik kan de hele wereld aan. Ik vond dat ik bore-out was. Ik moest nog meer doen om mijn hoofd bezig te houden. Voordat ik mijn eigen bedrijf startte werkte ik in een Brabantse gemeente. Binnen 3 weken had ik het werk afgerond waar ze mij 3 maanden voor gegeven hadden. Vervolgens zat ik voor een hoog salaris niks te doen. Ik kwam in een leegte terecht en ik voelde mij diep ongelukkig. Ik melde mij ziek.

De arbo-arts was er natuurlijk alles aan gelegen om mij zo snel mogelijk weer aan het werk te krijgen. Niet uitgebreid onderzoeken waar mijn bore-out vandaan kwam.
Toen ik zei: ‘ik heb geen zin meer’, keek hij mij verbaasd aan. Dacht even na. Om vervolgens te vragen wanneer ik weer dacht te kunnen beginnen. ‘Geen zin meer’, was natuurlijk geen geldige reden om ziek te zijn. Ik vind daar iets van. Maar daar kan ik als ik wil een hele aparte blog aan besteden.

Het was er mij dus alles aan gelegen om die leegte in mijn leven op te vullen en toch bleef de leegte knagen. Ik deed ooit een familieopstelling waarbij mijn eerste vraag was: ‘Waarom voelt elke dag k*t?’
En natuurlijk werd in deze opstelling mijn gekwetste deel zichtbaar. Het deel dat zich aandient op het moment dat ik in die leegte terecht kom en het deel dat ik dus weer heel snel weg stop door iets anders te gaan doen.

Afgelopen jaren heb ik gedaan alsof ik het gekwetste deel aangekeken en omarmd heb. En uiteraard heb ik in al mijn opleidingen delen van mezelf aangekeken en heb ik mijn kijk op de wereld langzaamaan weten te veranderen. Maar hoe vaker ik zei dat ik mijn misbruik verwerkt had, hoe vaker de pijnlijke leegte in mij zich aandiende.

In 2023 kon ik niet meer. Ik was op. Ik was moe. Ik kon de schone schijn niet meer ophouden. Hard werken loonde niet meer. Ik heb mijn gekwetste deel aangekeken. Wegkijken kon niet meer.
Roeland (www.mannenindepraktijk.nl) zag alles. De kleinste ontwijkende beweging in mijn lijf benoemde hij. En ik moest door. Ik moest mezelf aankijken. Ik moest het gekwetste deel in mij erkennen. Alleen door het te erkennen en er niet meer van weg te lopen kon ik het aankijken. Kon ik mezelf zien. Kon ik mijn verdriet en boosheid de juiste plaats geven, anders dan alles en iedereen de schuld van mijn ongeluk te geven.

Ik kon zien dat mijn gekwetste deel tegelijkertijd ook mijn krachtige en speelse deel is. Het deel dat vorige week spontaan in een wak in het ijs sprong. Het deel dat zich weer kan verwonderen over nieuwe bladeren aan onze tabaksplant en nieuwe wortels aan het siergras. Het deel dat nu al zin heeft in de kampeervakantie in het voorjaar.

En ook het deel dat gisteren zonder angst of inschikkelijkheid samen mijn collega een wereldwijd opererend bedrijf binnenstapte en daar een mooie opdracht binnenhaalt.

En ook het deel dat nog steeds leegte kent.

Een leegte waar ik graag ben en van kan genieten.

Een even niks en dat is OK leegte.

Een even niks en ik ben OK leegte.

Een leegte die niet verdrietig voelt en die weggestopt moet worden met werken of anderen de schuld geven van alles. Een leegte die mij tijd en ruimte geeft om te genieten van de kleine dingen om me heen.

Een aantal dagen geleden maakte ik voor mezelf een aantekening met als aanhef: ‘in mijn ideale leven’. Daarna somde ik op hoe mijn ideale leven er uit ziet. Veel aandacht voor mijn gezin. Aandacht voor het huis waar ik in woon en de tuin waar ik mijn eigen groenten verbouw. Aandacht voor familie en vrienden. Aandacht voor mezelf.

Als laatste realiseerde ik me: ‘Oja…en leuke opdrachten voor mijn collega en mij.’

Niet meer vanuit een noodzaak om een verdrietige leegte op te vullen. Niet meer om te laten zien: ‘kijk mij eens succesvol zijn en veel vrienden hebben’. Maar gewoon omdat ik het fijn vind om met leuke mensen samen te zijn en mooi en dienstbaar werk te doen.

En daarnaast om te genieten van een nu voor mij nog vrij onbekende maar fijne leegte.

Ik ben daar graag.

Kom je ook?