Sneu figuur

Ik heb meer dan een jaar last gehad van mijn rechterheup. Niet dat ik niet meer kon lopen, maar steeds een vervelende pijn. Ik ben te eigenwijs om naar de huisarts te gaan. Ergens wist ik ook wel dat er fysiek niks ‘kapot’ is. En als ik heel eerlijk ben en goed naar mijn lijf luisterde, dan wist ik heel goed dat ik in beweging moest komen.

Tijdens de coronajaren ben ik namelijk zo’n beetje vergroeid geraakt met onze bank en ik had ook de sportschool al zo’n 20 jaar niet meer van binnen gezien. Dus ik kocht een fiets en wanneer mogelijk ging ik op de fiets naar mijn werk. Binnen enkele weken was de pijn in mijn heup weg.

Nu wil het zo dat ook mijn rechterarm in protest is gekomen. Ik heb een ondefinieerbare pijn in mijn bovenarm en schouder. Het voelt steeds ergens anders pijn doen en het is soms erg ongemakkelijk. Het hoogtepunt van dit ongemak kwam toen ik afgelopen meivakantie op een camping op een te klein toilet alleen met pijn en moeite bij de toiletrol kon die ze schuin achter de pot gehangen hadden.

Ook nu realiseerde ik me, luisterend naar mijn lijf, dat ik in beweging moest komen. Maar de sportschool….daar had ik geen zin in.

Roeland van Mannen in de Praktijk (www.mannenindepraktijk.nl) die mij begeleidt bij het verwerken van het misbruik door mijn hopman, heeft met mij gewerkt met de stoelen van agressie. Ik doe de oefening heel erg te kort, maar stoel 1 is de stoel waarop je volledig vanuit jezelf kunt zeggen wat je te zeggen hebt, zonder daarbij enige vorm van fysieke arousal te ervaren. Dus rustige ademhaling, rustige hartslag, geen rode vlekken in m’n nek.

Stoel 5 is de stoel waar je agressie zo groot is dat je dingen doet die het daglicht niet kunnen verdragen en waarvoor je waarschijnlijk in de gevangenis terecht komt. Roeland vroeg mij eens: als alles mocht zonder consequenties, wat zou je dan doen? Ik heb toen toegegeven dat ik mijn hopman boven zijn enkels af zou maaien. Een duidelijk geval van stoel 5 dus.

Deze agressie zit al zo’n 35 jaar in mijn lijf en nu begon mijn arm te protesteren. Ik had al wel eens van bokscoaching gehoord maar tot nu toe had ik dat veilig genegeerd.

Maar goed…om een lang verhaal wat korter te maken: daar stond ik dus tegenover Leoni (www.bokscoachingleoni.nl) met bokshandschoenen aan in een afgelegen stukje park, me zwaar oncomfortabel te voelen.

De tweede sessie maakte ze het nog erger: ze had een blauwe hoepel met roze stippen en glitters meegenomen. Als begrenzing van mijn eigen veiligheid.

Ondertussen had Roeland mij aangemoedigd om goed voor mezelf te zorgen en eens leuke dingen voor mezelf te kopen of iets leuks te gaan doen. In een van onze sessies heb ik gezegd dat ik graag in de Efteling kom. Dat doe ik dus nooit in mijn eentje, alleen samen met mijn gezin.

Dus ook hier om een lang verhaal wat korter te maken: daar stond ik dan in mijn eentje in de rij bij de droomvlucht en ook hier voel ik me erg oncomfortabel.

Bij NLP zeggen we vaak: 1x kan gebeuren. 2x is opvallend. Bij 3x spreken we van een patroon. Dus 2x oncomfortabel in een park waar continu mensen langslopen tijdens hun lunchpauze en 1x in de rij bij de droomvlucht en het patroon is me wel duidelijk: ik voel me oncomfortabel in het bijzijn van andere mensen.

En specifieker nog: ik voel me oncomfortabel in mijn eigen lijf in het bijzijn van andere mensen.

Dit gevoel ken ik al heel lang. Alleen weet ik dat gevoel altijd goed te verbergen, te verbloemen en te omzeilen. Aan de buitenkant zul je het niet snel zien, maar van binnen ga ik soms kapot. En dat kost me veel energie.

Ik ken het principe van projectie heel erg goed. Dat is namelijk een van de principes die ik deelnemers leer in trainingen. Alleen zoals het lekt bij de loodgieter thuis, projecteer ik zelf natuurlijk ook.

Projectie is het toeschrijven van eigenschappen van jezelf aan een ander. Het toekennen van die eigenschappen aan een ander in plaats van aan jezelf is een soort van afweermechanisme voor (negatieve) emoties.

De gehele tijd dat ik in de rij sta bij de droomvlucht of als ik in die roze en glitter gestippelde hoepel sta met bokshandschoenen aan, ga ik ervan uit dat anderen mij maar een sneu figuur vinden.
Want zolang anderen dat over mij denken, ontken ik dat er maar een iemand is die zo over mij denkt: en dat ben ik zelf.

Dus ja…ik vind mezelf een sneu figuur. Ik was verdrietig. Ik heb me op schoot laten zetten, me klem laten zetten en me in mijn kruis laten betasten. Meerdere keren zelfs. Zonder daar tegenin te gaan. Zonder daar iets van te zeggen. Zonder daar iets van te laten merken. Zonder hulp te vragen. Zonder mijn grens aan te geven. Zonder voor mezelf op te komen: hoe sneu is dat?!

Het doet pijn. In mijn sessie met Roeland afgelopen vrijdag zat ik in elkaar gedoken op mijn stoel. En Roeland liet iedereen naar me kijken. Allemaal stoelen om mij heen en ik schaam me kapot. Ik durf niet in het middelpunt te gaan staan. Ik voel me zwaar oncomfortabel als iedereen naar mij kijkt. Ik voel me een sneu figuur.

Maar Michiel, zul je misschien denken, jij geeft toch trainingen voor volle zalen?
Ja, dat klopt. En dat doe ik met veel plezier. Alleen iedere keer als ik voor een groep mensen ga staan, moet ik mezelf intern nog over een drempel helpen. Moet ik mezelf overtuigen dat de mensen in de zaal mij geen sneu figuur vinden en dat ik een waardevolle bijdrage kan leveren aan hun ontwikkeling.

Die drempel, daar heb ik nog even werk aan. Die drempel is door toedoen van mijn hopman opgeworpen. Mijn hoofd weet dat ik geen sneu figuur ben en daarmee kan ik die drempel steeds weg redeneren.

In mijn lijf voelt het nog wel zo. Mijn lijf voelt zich letterlijk een sneu figuur. En mijn lijf spreekt altijd eerst waarna ik mijn hoofd aanzet om mijn gevoel te overrulen.

Ik wil dat mijn lijf zegt: prima Michiel. Doe je ding. Schijt aan alles. Laat merken wat er in je om gaat. Bewaak je eigen grens. Kom op voor jezelf.

Daar ben ik mee aan de slag. Ik heb daar fijne begeleiding bij. Over een paar dagen ga ik weer boksen met Leoni. Waarschijnlijk in een blauwe hoepel met roze stippen. Stoer man!